Οι μαϊμούδες και οι πιγκουίνοι τον έκαναν να χαχανίζει, οι ελέφαντες κέρδιζαν μια παύση, αλλά ο Βασιλιάς αγκυροβολούσε τις επισκέψεις τους. Ο Ντάνιελ σκεφτόταν συχνά πόσο μεγάλο μέρος της παιδικής ηλικίας του γιου του μετριόταν σε αυτά τα σαββατιάτικα πρωινά, στον τρόπο που η γοητεία ενός αγοριού προσκολλάται σε ένα μόνο λιοντάρι.
Τότε ήρθε η μέρα που κάτι άλλαξε. Ο Βασιλιάς δεν βρισκόταν στο συνηθισμένο του σημείο δίπλα στον βράχο, να λιάζεται στον ήλιο σαν να ήταν ο θρόνος του. Αντίθετα, βρισκόταν στην άλλη γωνία, πιεσμένος κοντά στον τοίχο. Δεν περπατούσε, δεν εξέταζε το πλήθος, ούτε καν κούνησε την ουρά του. Δεν κουνιόταν σχεδόν καθόλου.