Ο Νόα κούνησε πεισματικά το κεφάλι του. “Όχι, δεν είναι αυτό. Ο Κινγκ πάντα κινείται. Πάντα κοιτάζει τους ανθρώπους” Το μέτωπό του σμίλεψε με τη σοβαρότητα που μόνο ένα παιδί μπορούσε να συγκεντρώσει. “Κάτι δεν πάει καλά, μπαμπά. Το ξέρω.”
Το πλήθος γύρω τους πέρασε με αφηρημένες ματιές, οικογένειες που τραβούσαν καροτσάκια, έφηβοι που γελούσαν με τις λιονταρίτσες που τεντώνονταν στη σκιά. Γι’ αυτούς, η ησυχία του Κινγκ δεν ήταν αξιοσημείωτη. Αλλά ο Νόα δεν κοίταζε αλλού, με τις μικρές του γροθιές σφιγμένες στα κάγκελα, λες και μπορούσε να κάνει το λιοντάρι να ξαναζωντανέψει.