Καθώς η βάρκα γλιστρούσε μπροστά από τη φιγούρα ενός πειρατή που περπατούσε μια σκάλα μέσα στη θάλασσα, ο Λούκας πάγωσε. Τα αυτιά του χτύπησαν. Αιχμηρά, ψηλά. Η όρασή του θόλωσε. Ύστερα ήρθε μια πλημμύρα -αποσυνδεδεμένες εικόνες πέρασαν από το κεφάλι του σαν αστραπή: μια κούκλα, νερό, φωνές που ούρλιαζαν, μια διάβαση, πρόσωπα που έσκυβαν προς τα κάτω.
Κράτησε δευτερόλεπτα. Ίσως λιγότερο. Αλλά όταν τελείωσε, ο Λούκας ήταν σκυφτός μπροστά, με τα δύο χέρια να πιάνουν τους κροτάφους του, με κομμένη ανάσα. Το κουδούνισμα σταμάτησε. Απέναντί του, η Ρόουζ κοιτούσε χλωμή και ανήσυχη. “Λούκας;” ψιθύρισε. “Τι συμβαίνει Είσαι καλά;”