Εκείνος έγνεψε γρήγορα, καταπίνοντας. “Ναι. Κλειστοφοβία, υποθέτω. Ή ίσως το σκοτάδι” Ακούστηκε σαθρό ακόμα και στα δικά του αυτιά. Η έκφραση της Ρόουζ δεν χαλάρωσε, αλλά δεν τον πίεσε. Το πλοίο προχώρησε. Ο Λούκας κάθισε ακίνητος, με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά, σαν να είχε μόλις ξεφύγει από κάτι αόρατο.
Έξω, ο ήλιος φαινόταν πολύ φωτεινός. Η Ρόουζ κρατούσε το χέρι του πιο σφιχτά απ’ ό,τι συνήθως. “Με τρόμαξες”, είπε. Ο Λούκας χαμογέλασε αδύναμα. “Συγγνώμη. Πρέπει να ήταν απλώς μια περίεργη στιγμή” Αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει να το σκέφτεται. Τον ωκεανό. Το διάδρομο. Εκείνη την κούκλα. Το ένιωθε… αληθινό.