Εκείνη τη νύχτα, ο Λούκας έμεινε ξύπνιος, με τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι. Επανέλαβε τις αναλαμπές ξανά και ξανά, προσπαθώντας να τις βάλει σε τάξη. Αλλά ήταν θολά και ολισθηρά κομμάτια. Το κεφάλι του πονούσε από την προσπάθεια. Τελικά, τον πήρε ο ύπνος, βαρύς και χωρίς όνειρα.
Οι διακοπές των Ευχαριστιών πλησίαζαν, και τα σχέδια είχαν μπει στη θέση τους. Ο Λούκας θα επισκεπτόταν πρώτα το σπίτι του και μετά θα πήγαινε στη Ρόουζ για το Σαββατοκύριακο. Εκείνη ήταν ενθουσιασμένη που θα τον σύστηνε στους γονείς της. “Είναι τέλειο”, είχε πει χαμογελώντας. Και ήταν – εκτός από την ανησυχία που εξακολουθούσε να υπάρχει στο στήθος του Λούκας.