Όταν τελικά κοίταξε ψηλά, η Ντέιζι δεν ανοιγόκλεινε τα μάτια της. Το πρόσωπό της είχε στερέψει από χρώμα, με τα χείλη της ελαφρώς ανοιχτά. Ο Λούκας συνοφρυώθηκε. “Μαμά;” ρώτησε. “Είσαι καλά;” Τα μάτια της έτρεξαν από το πρόσωπό του στο τζάκι και μετά πάλι πίσω. Αναγκάστηκε να χαμογελάσει – πολύ γρήγορα, πολύ φωτεινά. “Ναι. Ναι, είμαι καλά. Απλά είμαι κουρασμένη”
Αλλά η απάντηση δεν ήταν σωστή. Ο Λούκας ήξερε τη μητέρα του. Αυτή δεν ήταν κουρασμένη, αλλά ταραγμένη. Βαθιά. Το άφησε να περάσει, προς το παρόν. Δεν πίεσε. Αλλά κάτι είχε αλλάξει. Η ένταση στους ώμους της δεν υπήρχε πριν. Τα γρανάζια στο κεφάλι του άρχισαν να γυρίζουν πιο γρήγορα.