Αργότερα εκείνο το βράδυ, μη μπορώντας να κοιμηθεί, ο Λούκας κατέβηκε στην κουζίνα για νερό. Καθώς περνούσε από το γραφείο του πατέρα του, επιβράδυνε. Η πόρτα ήταν ελαφρώς μισάνοιχτη. Μέσα, η Ντέιζι και ο Ρόμπερτ στέκονταν κοντά, ψιθυρίζοντας με χαμηλές, επείγουσες φωνές. Ο Λούκας δεν έπιασε τις λέξεις, αλλά ο τόνος ήταν αδιαμφισβήτητος: ανήσυχος.
Δεν χτύπησε. Απλώς στάθηκε εκεί, με την καρδιά του να χτυπάει ξαφνικά δυνατά, πριν αποσυρθεί στο δωμάτιό του. Εκείνη η αναλαμπή φόβου που είχε νιώσει στη διαδρομή Είχε επιστρέψει. Και αυτή τη φορά, δεν ήταν μόνο στο μυαλό του. Οι γονείς του ήξεραν κάτι. Το ερώτημα τώρα ήταν – τι