Συνήλθε γρήγορα. Πολύ γρήγορα. “Εσύ πρέπει να είσαι ο Λούκας”, είπε με ελαφριά φωνή, αλλά τα χέρια της έτρεμαν γύρω από την κούπα που κρατούσε. Ο Λούκας πρόσφερε ένα ευγενικό χαμόγελο, αλλά ο τρόπος που συνέχισε να τον κοιτάζει -σαν να προσπαθεί να απομνημονεύσει τις γραμμές του προσώπου του- του προκάλεσε ανατριχίλα στη σπονδυλική στήλη.
Εκείνο το βράδυ, ενώ η Ρόουζ του έκανε μια μεγάλη ξενάγηση στο παιδικό της δωμάτιο, η Κιάρα τριγυρνούσε εκεί κοντά. Στην αρχή, ήταν μικροπράγματα-προχειροφτιαγμένες ερωτήσεις για το γενεαλογικό του δέντρο, πού γεννήθηκε, πόσο πίσω ήξερε την καταγωγή του. Εκείνη χαμογελούσε μέσα από αυτά, αλλά τα μάτια της παρέμεναν ερευνητικά. Πεινασμένος.