Ο Λούκας είχε καταλογίσει τη συμπεριφορά της ως παράξενη -αυτά τα παρατεταμένα αγγίγματα, τις σιωπηλές ερωτήσεις, τον τρόπο που περιφερόταν κοντά στα πράγματά του. Τον είχε αναστατώσει. Αλλά αυτό που πέρασε για ανατριχιαστικό ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό: μια απελπισμένη μητέρα, που έψαχνε να βρει έναν τρόπο να επιβεβαιώσει αυτό που η καρδιά της ήδη φώναζε ότι ήταν αλήθεια.
Η Κιάρα δεν ήταν ομαλή. Ήταν αδέξια, φρενήρης κάτω από την επιφάνεια. Το ένστικτό της της έλεγε ότι ήταν αυτός -το μωρό της, ο Λούκας της- αλλά το ένστικτο δεν θα άντεχε στο δικαστήριο, δεν θα έπειθε τον άντρα της και δεν θα διεκδικούσε είκοσι κλεμμένα χρόνια. Χρειαζόταν αποδείξεις. Αποδείξεις που θα μπορούσε να κρατήσει, να δείξει και να φωνάξει αν χρειαζόταν.