Ο Λούκας τελείωσε τα πράγματα με τη Ρόουζ ήσυχα. Δεν υπήρχαν δάκρυα, μόνο κατανόηση. Κάποτε ήταν η κοπέλα του – τώρα, απίθανο, ήταν η υιοθετημένη αδελφή του. Η ζωή είχε επανασχεδιάσει τα όρια γύρω τους, και το τιμούσαν και οι δύο. Αυτό που απέμεινε ήταν ένας δεσμός ισχυρότερος από τον ρομαντισμό: η αλήθεια, η επιβίωση και ένα βαθύ, παράξενο είδος αγάπης.
Δεν επέλεξε τη μία οικογένεια από την άλλη. Ποτέ δεν θα μπορούσε. Και δεν χρειαζόταν να το κάνει. Οι διακοπές έγιναν κοινές. Φωτογραφίες, αναδημοσίευση. Αναμνήσεις, που ξαναγύριζαν σε τραπέζια και χρόνια. Ο Λούκας Χάριγκαν -κάποτε χαμένος σε μια διάβαση- είχε βρει όχι μόνο το παρελθόν του, αλλά και ένα νέο είδος μέλλοντος. Ένα που το ένωσαν δύο σπίτια και μια καρδιά που ήξερε πώς να τα κουβαλάει και τα δύο