“Αποκλείεται…” Η φωνή της Κλάρα έτρεμε καθώς κοίταζε το βίντεο της ασφάλειας, με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά στο στήθος της. Η γυναίκα στην οθόνη -αυτή που την είχε βοηθήσει να μεγαλώσει το παιδί της, της είχε διπλώσει τα ρούχα, της χαμογελούσε στην κουζίνα της- ήταν μια ξένη. Η ζεστασιά της Ρόζας είχε χαθεί. Στη θέση της: κάτι υπολογισμένο. Ανατριχιαστικό.
Ξαναγύρισε το βίντεο ξανά και ξανά, αναζητώντας απεγνωσμένα σαφήνεια. Αλλά κάθε καρέ την άφηνε πιο ανήσυχη. Οι κινήσεις της Ρόζα ήταν αργές. Εσκεμμένες. Τα μάτια της έμεναν πολύ ώρα. Τα χέρια της σταματούσαν εκεί που δεν έπρεπε. Κάτι δεν πήγαινε καλά – κάτι που η Κλάρα δεν μπορούσε να ονομάσει, αλλά ήταν εκεί. Και μεγάλωνε.
“Θεέ μου”, ψιθύρισε η Κλάρα, με δυσκολία να αναπνεύσει. “Τι έκανες;” Η πραγματικότητα διέλυσε την εμπιστοσύνη που είχε χτίσει με τα χρόνια. Δεν ήταν παράνοια. Δεν ήταν προβολή. Ήταν κάτι πολύ πιο ανησυχητικό. Η Κλάρα ξαναγύρισε, με τα χέρια της να τρέμουν, έχοντας ανάγκη από απαντήσεις. Αλλά ήξερε ήδη – βαθιά μέσα της, το ήξερε πάντα. “Αυτό δεν μπορεί να είναι αληθινό…”