Το κουτί έφτασε δύο ημέρες αργότερα. Η Κλάρα περίμενε μέχρι ο Μαρκ να φύγει για τη δουλειά και στη συνέχεια εγκατέστησε η ίδια τις κάμερες – μία πάνω από την πόρτα της κουζίνας, μία άλλη με γωνία προς το σαλόνι, μία τρίτη κοντά στο διάδρομο προς τα υπνοδωμάτια. Τίποτα απροκάλυπτο. Αρκετά για να πιάσει ό,τι χρειαζόταν, αν υπήρχε κάτι να πιάσει.
Στην αρχή, έλεγχε το υλικό με εμμονή. Κάθε βράδυ πριν τον ύπνο. Κάθε πρωί πριν τον καφέ. Αλλά το μόνο που έβλεπε ήταν η Ρόζα να διπλώνει τα ρούχα, να σκουπίζει το πάτωμα, να σιγοτραγουδάει σιγανά στον εαυτό της. Ο Μαρκ ερχόταν και έφευγε όπως πάντα – χαμογελαστός, αφηρημένος, χωρίς ποτέ να ξεπερνάει τα όρια. Τίποτα ενοχοποιητικό. Τίποτα απολύτως.