Ο Μαρκ ήταν… φυσιολογικός. Ίσως υπερβολικά φυσιολογικός. Τη φίλησε στο μάγουλο πριν φύγει, της γέμισε τον καφέ της, της έστειλε ακόμα και ένα meme το πρωί. Η ζεστασιά του φαινόταν σενάριο. Εξασκημένη. Και η Ρόζα Ακόμα τραγουδούσε ενώ καθάριζε. Ακόμα ρωτούσε την Κλάρα για τη μέρα της. Ακόμα έβαζε τα παιχνίδια του Λίο στη θέση τους σαν δεύτερη μητέρα.
Η Κλάρα τις παρακολουθούσε και τις δύο – σε πραγματικό χρόνο, στην οθόνη της, και αυτοπροσώπως. Και ακόμα, δεν μπορούσε να το ξεχάσει. Ο τρόπος που τα μάτια της Ρόζας έτρεχαν προς τον Μαρκ όταν περνούσε. Ο τρόπος που ο Μαρκ παρέμενε στην κουζίνα περισσότερο από όσο χρειαζόταν. Ήταν διακριτικό. Απογοητευτικά. Είχε πάρει φόρα – και το ήξερε.