Εκείνο το απόγευμα, η Κλάρα βγήκε στην πίσω αυλή και τηλεφώνησε στην αδελφή της. Η φωνή της ήταν ακατέργαστη. “Νομίζω ότι τα χάνω”, ψιθύρισε, τρίβοντας τους κροτάφους της καθώς ο Λίο κοιμόταν επάνω. “Δεν είσαι τρελή”, είπε απαλά η Τζούλια. “Είσαι εξαντλημένη. Είσαι φοβισμένη. Υπάρχει μια διαφορά. Δεν πειράζει να χάσεις τα πατήματά σου”
Η Κλάρα αναστέναξε, περνώντας ένα χέρι από τα μαλλιά της. “Έχω δεύτερες σκέψεις για τα πάντα. Κάθε χαμόγελο, κάθε τόνο της φωνής, κάθε κάλτσα που καταλήγει στο λάθος συρτάρι. Έχω εγκαταστήσει ακόμα και κάμερες” Υπήρξε μια παύση στην άλλη άκρη. Τότε η φωνή της Τζούλιας μαλάκωσε. “Κλάρα…”