Εκείνο το βράδυ, το σπίτι έπεσε στους συνηθισμένους του ρυθμούς. Η Ρόζα είχε ήδη φύγει. Ο Λίο, εξαντλημένος από το παιχνίδι του, είχε ξαπλώσει νωρίς στο κρεβάτι. Ο Μαρκ καθόταν στο σαλόνι με το iPad του, με τα πόδια ψηλά και τα ακουστικά μέσα. Στον επάνω όροφο, η Κλάρα δίπλωνε τα άπλυτα, κινούμενη μέσα στην ησυχία σαν να βρισκόταν στον αυτόματο πιλότο.
Έβγαλε ένα από τα πουκάμισα του Marc από τη στοίβα – άσπρο, φρεσκοπλυμένο, αλλά κάτι την έκανε να σταματήσει. Εκεί, ακριβώς κάτω από τον γιακά, μια αμυδρή κηλίδα. Πλησίασε στη λάμπα του κομοδίνου και σήκωσε το ύφασμα προς το φως. Δεν ήταν σκόνη. Ούτε βρωμιά. Ήταν ροζ. Λεπτό. Θολό. Κραγιόν.