Η καρδιά της χτυπούσε πιο δυνατά. Έφερε το πουκάμισο πιο κοντά στο πρόσωπό της, με τη δυσπιστία να σφίγγει το στήθος της. Αυτή δεν ήταν η απόχρωσή της. Ποτέ δεν φορούσε τέτοιο κραγιόν. Δίστασε, μετά εισέπνευσε – και το στομάχι της έπεσε. Ένα απαλό, λουλουδάτο άρωμα προσκολλήθηκε στο ύφασμα. Δεν ήταν δικό της, αλλά σίγουρα γνώριμο… Ήταν της Ρόζας.
Η Κλάρα έμεινε ακίνητη, κρατώντας το πουκάμισο με τρεμάμενα δάχτυλα. Για μια μεγάλη στιγμή, απλά το κοίταξε. Τότε κάτι μέσα της έσπασε. Γύρισε, κατέβηκε τις σκάλες γρήγορα και απότομα, με τα βήματά της αρκετά δυνατά ώστε να κάνει τον Μαρκ να σηκώσει το βλέμμα του από τον καναπέ, ξαφνιασμένος.