Ο Μαρκ στάθηκε, κρατώντας το ύφασμα σαν να μπορούσε να δώσει μια απάντηση. “Αυτό είναι γελοίο. Φουσκώνεις κάτι μικρό πολύ υπερβολικά” Η φωνή της Κλάρα ταλαντεύτηκε, θυμωμένη και φοβισμένη. “Γιατί αυτό είναι που φοβόμουν. Έχω δει τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι γύρω της. Και τώρα αυτό;”
“Δεν έχω κάνει τίποτα κακό”, ξεσπάθωσε ο Μαρκ. “Είμαι εδώ κάθε μέρα. Φροντίζω τον Λίο. Δουλεύω. Δεν έχω καν χρόνο για τον εαυτό μου, και τώρα με κατηγορείς ότι με απατάω;” Οι γροθιές της Κλάρα έσφιξαν στα πλευρά της. “Τότε εξήγησε το πουκάμισο, Μαρκ. Εξήγησε τον τρόπο που την κοιτάς”