“Μαμά;” Πάγωσαν και οι δύο. Στο κατώφλι της σκάλας στεκόταν ο Λίο, γαντζωμένος από τα κάγκελα, με τα μανίκια της πιτζάμας του πολύ μακριά, με τα χείλη του να τρέμουν. “Σε παρακαλώ, μην τσακώνεστε”, ψιθύρισε. Η καρδιά της Κλάρας κατέρρευσε στο στήθος της. Έτρεξε προς τα εκεί, γονάτισε και τον τράβηξε στην αγκαλιά της. “Λυπάμαι πολύ, μωρό μου”, ψιθύρισε, φιλώντας τα μαλλιά του. “Δεν θέλαμε να σε τρομάξουμε”
Ο Μαρκ πέρασε ένα χέρι μέσα από τα μαλλιά του και άφησε μια τρεμάμενη ανάσα. “Θα τον ξαναβάλω στο κρεβάτι” “Όχι”, είπε απαλά η Κλάρα. “Ας το κάνουμε μαζί” Μόλις ο Λίο κοιμήθηκε ξανά, στάθηκαν έξω από το δωμάτιό του, με τη σιωπή ανάμεσά τους να μην είναι πια εχθρική – απλώς βαριά.