Το επόμενο πρωί, η Ρέιτσελ Γουόρντ έφτασε με τον ντετέκτιβ από το γραφείο του σερίφη. Ήταν μικρότερη απ’ ό,τι περίμενε η Έλεν, με γκρίζα μαλλιά, αλλά τα μάτια της ήταν κοφτερά. Η ντετέκτιβ κρατούσε έναν παλιό φάκελο, με φθαρμένες τις άκρες του. “Θα πρέπει να τον δούμε”, είπε ήσυχα. “Έχουμε τις πρωτότυπες φωτογραφίες για να τις επιβεβαιώσουμε”
Η Έλεν τους οδήγησε στο δωμάτιο 304. Ο άντρας ήταν ακουμπισμένος πάνω σε λευκά μαξιλάρια και έδειχνε ταυτόχρονα μεγαλύτερος και παράξενα νέος, σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος γύρω του. Η Ρέιτσελ σταμάτησε στο άνοιγμα της πόρτας, με το χέρι σφιγμένο γύρω από το φάκελο. “Κέιλεμπ;” ψιθύρισε, με τη φωνή της να τρέμει. Τα βλέφαρά του τρεμόπαιξαν.