Εκείνη τη στιγμή δεν χρειαζόταν καμία εργαστηριακή έκθεση. Η ταυτότητα του Caleb επιβεβαιώθηκε μέσω της μνήμης, τόσο της συναισθηματικής όσο και της διαδικαστικής. Η Έλεν το κατέγραψε για το επίσημο αρχείο, αν και οι λέξεις δεν ήταν επαρκείς. Εκείνη τη στιγμή, ο Κέιλεμπ Γουόρντ υπήρχε ξανά, όχι ως αριθμός, αλλά ως άνθρωπος με ιστορία και μια προειδοποίηση που κανείς δεν είχε ακούσει πλήρως ακόμα.
Από τότε, η Ρέιτσελ σπάνια έφυγε από το πλευρό του. Μιλούσε σιγά σιγά για τα παιδικά τους χρόνια, για τους γονείς τους, για τα χρόνια που πέρασε στέλνοντας email στην αστυνομία και σε πανεπιστήμια προτού τα παρατήσει. Στην αρχή, κατάφερε μόνο το παρατσούκλι της και σκόρπιες συλλαβές. Όσο περισσότερο όμως μιλούσε, τόσο περισσότερο ο λόγος του άρχισε να μακραίνει γύρω από τη φωνή της.