Ένα απόγευμα, καθώς η Ρέιτσελ περιέγραφε την κορυφογραμμή όπου κάποτε την είχε πάει για πεζοπορία, κάτι μπήκε στη θέση του. Το βλέμμα του Κέιλεμπ οξύνθηκε. “Έχουν… χτίσει… περισσότερα;” κατάφερε να πει. Η Ρέιτσελ πάγωσε. “Ναι”, είπε αργά. “Αφού εξαφανίστηκες, επεκτάθηκαν. Σπίτια. Καταστήματα. Είπαν ότι οι αναφορές το ξεκαθάρισαν” Η αναπνοή του κόλλησε, και αυτή τη φορά οι λέξεις ήρθαν με μεγαλύτερη δύναμη.
“Όχι… καθαρά”, ψιθύρισε. “Η πίεση… παγιδεύτηκε.” Οι συλλαβές ήταν σπαστές, αλλά η πρόθεση πίσω από αυτές είχε αλλάξει. Δεν ήταν πια αδέσποτοι όροι- ήταν μέρη μιας πρότασης, θραύσματα μιας προειδοποίησης που είχε προσπαθήσει να δώσει δεκαεπτά χρόνια νωρίτερα και δεν είχε τελειώσει ποτέ.