Ψιθύρισε ξανά, πιο δυνατά αυτή τη φορά, αλλά οι συλλαβές μπερδεύτηκαν. “Μα… ρρ… σε… ρρ… εκκενώστε” Οι μύες στον αυχένα του τεντώθηκαν- οι αισθητήρες αναβόσβηναν κόκκινα, καταγράφοντας έναν παλμό που έτρεχε από κάτι βαθύτερο από τον πόνο. Η Έλεν σταθεροποίησε τον ώμο του, ψιθυρίζοντας ηρεμία, αν και η ανησυχία απλωνόταν στο στήθος της σαν ηχώ από το υπέδαφος.
“Ήρεμα”, είπε. “Είσαι στο Ιατρικό Κέντρο Memorial” Εκείνος ανοιγόκλεισε τα μάτια σαν να μη σήμαιναν τίποτα οι λέξεις, με το βλέμμα του να σαρώνει το δωμάτιο με τα μηχανήματα, τις ψηφιακές οθόνες, το αποστειρωμένο φως. Σε έναν άνθρωπο που είχε τις αισθήσεις του για τελευταία φορά πριν από τόσο καιρό, ακόμα και η ασφάλεια πρέπει να του φαινόταν άγνωστη, σαν να είχε ξυπνήσει κατά λάθος στο μέλλον.