Δεν είχε ξαναδεί ανάκαμψη όπως αυτή, ειδικά σε έναν ασθενή που ήταν ακίνητος για τόσο πολύ καιρό. Ο εγκέφαλός του, αδρανής για σχεδόν δύο δεκαετίες, παρήγαγε τώρα σειρές λέξεων, που αν και ακούγονταν σαν ανοησίες, ήξερε ότι ήταν περισσότερες. Με το ζόρι μπορούσε να σηκώσει ένα κουτάλι, όμως νόμιζε ότι άκουσε “πίεση” και “διαβάθμιση”, λες και το επαγγελματικό του λεξιλόγιο είχε επιβιώσει ανέγγιχτο.
Η Έλεν δεν πίστευε στις συμπτώσεις. Κάθε φράση που μισομίλησε επέστρεφε στις ίδιες έννοιες: θερμότητα, κίνηση, κατάρρευση. Όταν τον ρώτησε πού είχε μάθει αυτές τις λέξεις, κατάφερε μόνο να χαμογελάσει αχνά, με τα μάτια μισάνοιχτα. “Μελέτησα…”, ψιθύρισε, και μετά ξαναγλίστρησε κάτω, με τα υπόλοιπα να τα καταπίνει η εξάντληση.