Οι σαρώσεις του έδειξαν ήπιες νευρικές ουλές. Ήταν αρκετή για να εξηγήσει τη μερική απώλεια μνήμης και την ακατάληπτη ομιλία, αλλά όχι τις επίμονες συστάδες τεχνικών όρων που επέστρεφαν συνεχώς. Δεν έλεγε ανοησίες. Υπήρχε μια δομή θαμμένη μέσα στη συντριβή. Η Έλεν βρέθηκε να διαβάζει παλιές σημειώσεις τα μεσάνυχτα, προσπαθώντας να καταλάβει πώς η γνώση επιβίωσε εκεί που η ταυτότητα ξεφλουδίζει.
Ξύπνησε ξαφνικά κατά τη διάρκεια της επόμενης επίσκεψής της, με μάτια ορθάνοιχτα και αποπροσανατολισμένα. Πριν προλάβει να μιλήσει, τα δάχτυλά του έκλεισαν αδύναμα γύρω από τον καρπό της. “Αναφορά… προειδοποίηση… επικίνδυνη…” ψιθύρισε. Τα υπόλοιπα βγήκαν σαν μια μπερδεμένη σειρά συμφώνων. “Κάτω από… τον γκρεμό” Το μέτωπό του αυλάκωσε από απογοήτευση, σαν να τον πρόδωσαν οι λέξεις.