“Κεραυνός!” φώναξε, με τη φωνή του να αντηχεί μέσα στα δέντρα. Η σιωπή απάντησε. Ούτε καν το θρόισμα των φύλλων δεν ανταποκρίθηκε στην κραυγή του. Οι παλμοί του Τζορτζ επιταχύνθηκαν καθώς το δάσος έμοιαζε να κλείνει γύρω του. Φταίει η φαντασία του ή τα δέντρα πλησίαζαν, τον είχαν στριμώξει
Περπάτησε μερικά βήματα ακόμα, φωνάζοντας ξανά το όνομα του Κεραυνού, αλλά η φωνή του είχε αρχίσει να σπάει από την απογοήτευση. Οι σκιές ξεπρόβαλλαν, απλώνονταν περισσότερο με κάθε λεπτό που περνούσε. Η νύχτα έμοιαζε να βαθαίνει και το μόνο φως προερχόταν από το χλωμό φεγγάρι που προσπαθούσε να κρυφοκοιτάξει μέσα από το πυκνό θόλο των κλαδιών.