Ο Τζορτζ σταμάτησε, τρίβοντας το πρόσωπό του με τρεμάμενα χέρια. Δεν μπορούσε να πανικοβληθεί. Όχι τώρα. Έπρεπε να παραμείνει συγκεντρωμένος, έπρεπε να παραμείνει σε εγρήγορση. Αλλά η εξάντληση τον παρέσυρε, αμβλύνοντας τις αισθήσεις του, κάνοντάς τον να δυσκολεύεται να σκεφτεί καθαρά.
Κοίταξε ψηλά, στραβοκοιτάζοντας τον σκοτεινό ουρανό μέσα από τα κλαδιά. Ήταν το ίδιο κομμάτι φεγγαριού που είχε δει νωρίτερα Δεν μπορούσε να καταλάβει. Κάθε κατεύθυνση έμοιαζε ίδια, και τώρα που το φως είχε χαθεί, το δάσος φαινόταν ακόμα πιο ατελείωτο και αδυσώπητο.