Η αναπνοή του γινόταν πιο γρήγορη, με σύντομες αναπνοές τώρα. Δεν είχε την πολυτέλεια να χαθεί. Δεν ήξερε πόσο μακριά είχε περιπλανηθεί ή πόσο βαθιά είχε μπει στο δάσος, αλλά ήταν πολύ μακριά από την ασφάλεια του σπιτιού του. Το ένιωθε στα κόκαλά του.
“Κεραυνός!” Προσπάθησε ξανά, πιο δυνατά αυτή τη φορά, αλλά το όνομα βγήκε σαν στριμωγμένη κραυγή. Η φωνή του αντηχούσε στην ακινησία, αναπηδούσε στα δέντρα πριν σβήσει στο τίποτα. Ο Τζορτζ τεντώθηκε να ακούσει, ελπίζοντας για κάποιον ήχο, για κάποια απάντηση. Τίποτα. Η σιωπή ήταν αποπνικτική.