“Έλα, Τζορτζ”, μουρμούρισε στον εαυτό του, σφίγγοντας τα δόντια του ενάντια στον πόνο. “Έχεις περάσει και χειρότερα” Αλλά ακόμα και καθώς έλεγε αυτά τα λόγια, η αμφιβολία τρύπωσε μέσα του. Ποτέ δεν είχε ξαναγίνει τόσο χαμένος, ποτέ δεν είχε νιώσει τόσο εντελώς απομονωμένος από κάθε τι οικείο.
Σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπό του και μετά σκούπισε τα χέρια του στο παντελόνι του. Η κρύα υγρασία της γης τον κυρίευσε, εισχωρώντας στα κόκαλά του. Προσπάθησε να ξαναβρεί τον προσανατολισμό του, αλλά όλα εξακολουθούσαν να τον αποπροσανατολίζουν, η μία σκιά έμπαινε στην άλλη.