Καθώς πάλευε να σταθεί στα πόδια του, ένας μακρινός ήχος έσπασε την καταπιεστική σιωπή. Ένας αμυδρός, οικείος ήχος – ένα απαλό νιφάδασμα που μεταφερόταν από τον άνεμο. Η καρδιά του Τζορτζ πήδηξε στο στήθος του. Κεραυνός! Ήταν κοντά. Δεν είχε χαθεί τελικά!
Ο ήχος ήταν αμυδρός, μόλις που ακουγόταν πάνω από το θρόισμα των φύλλων, αλλά ήταν αρκετός για να προκαλέσει ένα κύμα ελπίδας στον Τζορτζ. Γύρισε προς την κατεύθυνση του ήχου και άρχισε να κινείται όσο πιο γρήγορα τον έφερναν τα πονεμένα πόδια του, με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά από την προσμονή.