“Νόμιζα ότι σε έχασα”, ψιθύρισε ο Τζορτζ, με τη φωνή του να σπάει από ανακούφιση. Ο Κεραυνός ροχάλισε ξανά, η ζεστή του ανάσα ήταν παρηγοριά ενάντια στον κρύο νυχτερινό αέρα. Ο Τζορτζ χάιδεψε το πλευρό του και μετά ισιώθηκε αργά, με την αδρεναλίνη να αρχίζει επιτέλους να εξασθενεί.
Ο Κεραυνός δεν ήταν μόνος του. Το μικρό πλάσμα στεκόταν δίπλα του, λαχανιάζοντας ελαφρά καθώς κοίταζε πίσω προς τον Τζορτζ. Αλλά δεν έτρεχε πια, αλλά τον περίμενε. Η αναπνοή του Τζορτζ κόπηκε στο λαιμό του καθώς πλησίασε προσεκτικά. Οι μύες του ούρλιαζαν διαμαρτυρόμενοι, αλλά δεν τον ένοιαζε. Έπρεπε να μάθει τι ήταν αυτό το πλάσμα.