Κάθισαν σιωπηλοί για μια μεγάλη στιγμή. Η Έβελιν γύρισε το μυστηριώδες σημείωμα στο χέρι της. “Πάντα ήθελε να φύγει”, είπε απαλά. “Έλεγε ότι κάποια μέρα θα πήγαινε βόρεια, στον Νιαγάρα, ίσως στον Καναδά. Αλλά κανείς δεν τον πίστευε. Όταν εξαφανίστηκε, οι άνθρωποι ψιθύριζαν χειρότερα πράγματα. Ήξερα ότι επέλεξε να φύγει”
Συνέχισε, σαν να μιλούσε στον εαυτό της: “Του άρεσε εκεί. Έλεγε ότι τον έκανε να νιώθει μικρός, αλλά ελεύθερος. Μίλησε κάποτε για το πέρασμα, για μια νέα αρχή. Πάντα αναρωτιόμουν γι’ αυτόν. Αλλά δεν έβλεπα τι θα μπορούσα να κάνω που δεν είχε ήδη κάνει η αστυνομία”