Η Έβελιν τηλεφώνησε εκείνο το βράδυ. Η φωνή της ήταν ελπιδοφόρα, τρεμάμενη. “Βρήκες τίποτα Πότε θα φύγεις;” Η Μάργκαρετ της είπε για την εγγραφή στον Καναδά. Η σιωπή έμεινε για λίγο, και τότε η Έβελιν ψιθύρισε: “Ώστε όντως έφυγε. Δεν τον πήραν από εμάς. Αυτός το επέλεξε” Η ανακούφιση, εύθραυστη αλλά πραγματική, γέμισε τα λόγια της.
Η Μάργκαρετ υποσχέθηκε να συνεχίσει να ψάχνει. Δεν ήξερε γιατί ένιωθε τόσο υπεύθυνη, αλλά ένιωθε. Ίσως έφταιγε το βλέμμα στα μάτια της Έβελιν, η ανακούφιση μιας αδελφής που είχε κουβαλήσει τη θλίψη πολύ καιρό. Ή ίσως ήταν εκείνη η φωτογραφία του Ντέιβιντ που ακουμπούσε περήφανα στο αυτοκίνητο.