Τα γρυλίσματα του είχαν καταλαγιάσει και είχαν μετατραπεί σε απαλό, διακεκομμένο κλαψούρισμα, αλλά η ένταση στον αέρα παρέμενε πυκνή, πιέζοντας και τους δύο. Η Τζούλι στεκόταν μερικά βήματα πίσω, με τα χέρια της σφιγμένα σε γροθιές για να σταθεροποιήσει τα νεύρα της.
Το δάσος έμοιαζε να κλείνει γύρω τους, και κάθε θρόισμα των φύλλων ή το σπάσιμο ενός μακρινού κλαδιού ενίσχυε τη συνείδησή της για το πόσο ευάλωτοι ήταν. Ακόμα και ο τάρανδος, που τους είχε οδηγήσει εδώ, παρακολουθούσε από μακριά, με το ογκώδες σώμα του να διαγράφεται με σιλουέτα στο σκοτεινό δάσος.