Μπήκαν στον προθάλαμο του νοσοκομείου, με την ξαφνική τους είσοδο να ξαφνιάζει το λιγοστό νυχτερινό προσωπικό που είχε βάρδια. Η Τζούλι ανέλαβε αμέσως την ευθύνη, με τη φωνή της σταθερή παρά την αδρεναλίνη που την διαπερνούσε. “Χρειαζόμαστε ένα δωμάτιο -κάτι ιδιωτικό και ήσυχο. Τώρα.”
Μια νοσοκόμα έσπευσε να συμμορφωθεί, οδηγώντας τους σε ένα άδειο εξεταστήριο. Ο Πίτερ ξάπλωσε το πλάσμα απαλά στο τραπέζι, με το μικρό του σώμα χαλαρό και ακίνητο. Η Τζούλι άναψε τα φώτα πάνω από το κεφάλι και για πρώτη φορά μπορούσαν να δουν καθαρά αυτό που είχαν σώσει.