“Είναι… σκύλος;” Ανέπνευσε η Τζούλι, με τη φωνή της γεμάτη έκπληξη και ανακούφιση. Ένα μεγάλο, δασύτριχο κοπρόσκυλο βρισκόταν μπροστά τους, με τη γούνα του να είναι στρωμένη και βρώμικη, αλλά αναμφισβήτητα σκύλος. Άφησε ένα ακόμα απαλό κλαψούρισμα, με την ουρά του να κουνιέται αμυδρά. Ο Πίτερ εξέπνευσε βαριά, ένα αχνό χαμόγελο διέσπασε την ένταση.
“Ένας σκύλος. Όλα αυτά, και είναι απλώς ένα αδέσποτο” Κούνησε το κεφάλι του, βάζοντας ήδη το χέρι του στην τσάντα του για ιατρικές προμήθειες. “Ας δούμε με τι έχουμε να κάνουμε.” Καθώς ο Πίτερ δούλευε, η Τζούλι έμεινε δίπλα στο κεφάλι του σκύλου, ψιθυρίζοντας καταπραϋντικά λόγια καθώς χάιδευε απαλά τη γούνα του. Τα μάτια του σκύλου άνοιξαν για λίγο, συναντώντας τα δικά της με ένα βλέμμα καθαρής εξάντλησης.