Τα πρωινά της Μάρα ήταν πάντα τα ίδια – ο καφές ετοιμαζόταν, το χαμηλό βουητό του ψυγείου και η βουβή φλυαρία της τηλεόρασης στη γωνία. Της άρεσε η άνεση, ο προβλέψιμος ρυθμός. Σε έναν κόσμο που κάποτε είχε γυρίσει πολύ γρήγορα γι’ αυτήν, η ρουτίνα είχε γίνει το ασφαλές λιμάνι της.
Κουβάλησε την κούπα της στον καναπέ, κούρνιασε τα πόδια της κάτω από ένα ξεθωριασμένο πάπλωμα. Έξω, η χειμωνιάτικη βροχή σχημάτιζε νωχελικά ποτάμια στο παράθυρο. Οι ειδήσεις έπαιζαν, μια απόμακρη φωνή γέμιζε την ησυχία. Δεν άκουγε πραγματικά -μέχρι που ο τόνος του παρουσιαστή άλλαξε, φωτίζοντας με τη συγκίνηση της ανακάλυψης.
“Ένα σπάνιο κόσμημα”, ανακοίνωσε ο παρουσιαστής, “ένα από τα τρία που είναι γνωστό ότι υπάρχουν, εντοπίστηκε χθες το βράδυ σε ένα φιλανθρωπικό γκαλά” Τα μάτια της Μάρα πετάχτηκαν νωχελικά προς τα πάνω, περιμένοντας κάτι λαμπερό και φανταχτερό. Η οθόνη άλλαξε σε κοντινό πλάνο μιας ασημένιας αλυσίδας με μια βαθιά μπλε πέτρα.