Το πρακτορείο υιοθεσιών μύριζε καθαριστικό λεμονιού και σιωπηλή απελπισία. Συμπλήρωσε τα έντυπα με τρεμάμενα χέρια, και κάθε ερώτηση την έκοβε λίγο πιο βαθιά. Τη ρώτησαν αν ήθελε να αφήσει κάτι για το μωρό. Οι περισσότερες μητέρες άφηναν κουβέρτες, λούτρινα ζωάκια – σύμβολα μιας ζωής που δεν μπορούσαν να δώσουν, πιθανότατα. Η Μάρα έπιασε το μόνο πράγμα που είχε λίγη αξία στη ζωή της.
Έβγαλε το κολιέ και το κράτησε για μια στιγμή. Το μενταγιόν το ένιωσε πιο ζεστό απ’ ό,τι συνήθως, σαν να καταλάβαινε τι συνέβαινε. Ψιθύρισε μια υπόσχεση που με δυσκολία μπορούσε να σχηματίσει – ότι κάποια μέρα, με κάποιο τρόπο, θα μπορούσε να το ξαναδεί και μέσα από αυτό να βρει το παιδί που έχανε.