Η μέρα που το παρέδωσε ήταν η πιο κρύα εκείνου του χειμώνα. Ήταν τυλιγμένο σε μια μαλακή μπλε κουβέρτα, με το κολιέ κρυμμένο από κάτω. Τον φίλησε στο μέτωπο μια φορά, γρήγορα, πριν την οδηγήσουν έξω από την πλαϊνή πόρτα. Επέλεξε να μην κρατήσει κανένα όνομα, ούτε καν μια φωτογραφία. Κάπως έτσι, η απουσία σύντομα τύλιξε την ύπαρξή της.
Μετά απ’ αυτό, ο χρόνος έγινε κάτι μέσα στο οποίο κινήθηκε παρά έζησε. Πήρε διπλές βάρδιες, άλλαξε διαμερίσματα και άφησε τα χρόνια να συσσωρεύονται σε τακτοποιημένα, χωρίς συναίσθημα στρώματα. Κάθε τόσο, ονειρευόταν ένα μικροσκοπικό χέρι να σφίγγει την ασημένια αλυσίδα, με την μπλε πέτρα να αστράφτει στο φως του ήλιου – ένα όνειρο που γινόταν όλο και πιο σκοτεινό με κάθε χρόνο που περνούσε.