Είχε φτάσει στα μισά του δρόμου για να βάλει άλλο ένα φλιτζάνι καφέ, όταν μια σκέψη την σταμάτησε. Η άγκυρα το είχε πει ξεκάθαρα, αλλά εκείνη ήταν πολύ συγκεντρωμένη στη λάμψη του μενταγιόν για να το καταλάβει. “Ένα από τα τρία γνωστά που υπάρχουν” Τρεις! Τα γόνατά της σχεδόν υποχώρησαν κάτω από τα πόδια της.
Αυτό το κολιέ μπορεί να μην ήταν το κολιέ της. Θα μπορούσε να είναι ένα δίδυμο, ένα αδελφικό κομμάτι που δεν ήξερε ποτέ ότι υπήρχε. Εκείνο που της ανήκε μπορεί να ήταν ακόμα κάπου αλλού – χαμένο, ενεχυριασμένο, κλεμμένο. Η ξαφνική ορμή σιγουριάς που είχε νιώσει βλέποντας τις ειδήσεις κατέρρευσε σε κάτι τραχύ και αβέβαιο.