Η Μάρα άφησε την καφετιέρα κάτω με έναν θόρυβο. Το μυαλό της στριφογύρισε. Αν υπήρχαν τρεις, το να εντοπίσει έναν από αυτούς δεν εγγυόταν ότι θα έβρισκε τον δικό της. Θα μπορούσε να περάσει μήνες, ακόμα και χρόνια, ακολουθώντας το λάθος μενταγιόν, κυνηγώντας μια σκιά, ενώ το αληθινό γλιστρούσε όλο και πιο μακριά από τα χέρια της.
Ακόμα χειρότερη ήταν η σκέψη που δεν μπορούσε να διώξει – ότι ίσως το κολιέ της είχε χαθεί για πάντα. Πουλήθηκε για τα λεφτά του ενοικίου. Το άφησαν πίσω σε μια μετακόμιση. Πουλήθηκε για μια χούφτα χαρτονομίσματα. Το φαντάστηκε να βρίσκεται στο συρτάρι ενός ξένου, με την ιστορία του να έχει σβηστεί, το νόημα και την αξία του να έχουν απογυμνωθεί.