Αυτή η πιθανότητα την πλήγωνε περισσότερο απ’ όσο μπορούσε να φανταστεί. Είχε αφήσει την εικόνα στην τηλεόραση να την παρασύρει σε μια εύθραυστη ελπίδα, και τώρα αυτή διαλυόταν. Η σκέψη ότι θα ξεκινούσε από την αρχή, με ακόμη λιγότερα στοιχεία, την έκανε να πονάει στο λαιμό της.
Και τότε ήρθε η πιο σκοτεινή σκέψη – αυτή που την έκανε να κρατάει τον πάγκο για να ισορροπήσει. Κι αν το κολιέ της είχε χαθεί επειδή δεν το είχε πια ο γιος της Κι αν έπρεπε να το εγκαταλείψει, όπως τον εγκατέλειψε κάποτε εκείνη