Θα μπορούσε να κλείσει την τηλεόραση, να επιστρέψει στην ήσυχη μέρα της, να αφήσει τη στιγμή να περάσει. Αλλά δεν το έκανε -δεν μπορούσε. Το βλέμμα της έμεινε καρφωμένο σε εκείνη τη βαθιά μπλε πέτρα, με τον παλμό της να γίνεται άγριος τυμπανοκρουστικός. Ό,τι κι αν σήμαινε αυτό, δεν ήταν πια μια απλή είδηση.
Έκλεισε την τηλεόραση, αλλά κράτησε την εικόνα στο μυαλό της. Αυτό το περιδέραιο δεν της ήταν άγνωστο. Το είχε αποκτήσει κάποτε, πριν από χρόνια, τότε που η ζωή ήταν ακόμα ακατέργαστη και αδιαμόρφωτη. Η ανάμνηση την πίεζε σαν παλίρροια που δεν μπορούσε να συγκρατήσει.