Υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι δεν θα σταματούσε. Αν οι φάκελοι του νοσοκομείου και τα ασφαλιστικά αρχεία δεν της έδιναν απαντήσεις, θα έψαχνε βαθύτερα. Κάπου, κρυμμένη στις πτυχές της ξεχασμένης ιστορίας, η ιστορία της ουλής περίμενε. Και σκόπευε να τη βρει – ό,τι κι αν αποκάλυπτε.
Η Λίντα έβγαλε ένα κουτί με τυπωμένες φωτογραφίες από τα εφηβικά της χρόνια, ξεφυλλίζοντας εικόνες από παραλίες και πάρτι στην πισίνα. Σε κάθε μία από αυτές, εξέταζε την κοιλιά της. Λεία επιδερμίδα, χωρίς γραμμές. Η απουσία οποιουδήποτε στοιχείου τσίμπησε ως φρέσκια απόδειξη. Η ουλή δεν ήταν τέχνασμα της μνήμης – ήταν αναμφισβήτητα καινούργια.