Όταν ήρθε αντιμέτωπη με τον υπάλληλο του αρχείου, το ευγενικό χαμόγελο της γυναίκας σκλήρυνε. “Μερικές φορές χάνονται φάκελοι, ειδικά οι παλαιότεροι”, είπε. Αλλά ο τόνος της δεν είχε πειστικότητα και τα μάτια της έτρεχαν μακριά. Δεν επρόκειτο απλώς για χαμένα έγγραφα. Έμοιαζε με σκόπιμη εκκαθάριση ενός παρελθόντος που κάποιος ήθελε να ξεχαστεί.
Τηλεφώνησε ξανά στους γονείς της εκείνο το βράδυ, με την απελπισία να οξύνει τη φωνή της. “Γιατί λείπουν ιατρικά αρχεία Γιατί μοιάζει σαν να έχουν σβηστεί κομμάτια της παιδικής μου ηλικίας;” Η σιωπή παρέμεινε στη γραμμή προτού η μητέρα της απαντήσει απαλά: “Φαντάζεσαι μοτίβα. Δεν υπάρχει τίποτα να κρύψεις” Η ευγένεια αυτή την εξόργισε περισσότερο.