“Δεν πρέπει να φύγεις από αυτό το διαμέρισμα πριν από το μεσημέρι”, είπε ο Κάλντερ, με φωνή χαμηλή αλλά σταθερή. Η σιγουριά στον τόνο του έκανε το δέρμα του Έβαν να ανατριχιάσει. Το μεσημέρι Γιατί ακριβώς αυτή την ώρα Ο Κάλντερ δεν έδωσε καμία εξήγηση, παρά μόνο ένα βλέμμα που έμοιαζε παρακλητικό και ταυτόχρονα επιβλητικό. Ο Έβαν ένιωσε παγιδευμένος ανάμεσα στην υπακοή και την επιθυμία να τρέξει.
Όσο πιο πολύ μιλούσε ο Κάλντερ, τόσο περισσότερο βάθαινε η ανησυχία του Έβαν. Ο γέρος φαινόταν ενημερωμένος, σε εγρήγορση και παράξενα προετοιμασμένος. Ο Έβαν αναρωτιόταν αν ο Κάλντερ ήταν απλώς φοβισμένος ή αν είχε διανοητική αποδιοργάνωση. Μια άλλη πιο σκοτεινή πιθανότητα παρεισέφρησε: τι κι αν ο Κάλντερ προσπαθούσε να βλάψει με κάποιον τρόπο Αλλά το γιατί δεν έβγαζε κανένα νόημα.