Η μητρότητα ήρθε στην Κλάρα χωρίς εγχειρίδιο, χωρίς σύντροφο και χωρίς περιθώριο λάθους. Έμαθε μέσα από άγρυπνες νύχτες, παλεύοντας με τα μπιμπερό ενώ μελετούσε τα φαρμακευτικά διαγράμματα, κουβαλώντας μια τσάντα με πάνες στον ένα ώμο και φακέλους ασθενών στον άλλο. Υπήρχαν πρωινά που έτρεχε στη δουλειά με την Έμιλι τυλιγμένη στο στήθος της, καταπραΰνοντάς την ενώ απαντούσε στις ερωτήσεις ενός γιατρού.
Υπήρχαν και στιγμές πανικού – ο πρώτος πυρετός της Έμιλι, η πτώση από την κούνια, η μέρα που χάθηκε από τα μάτια της στο πάρκο και η καρδιά της Κλάρα σταμάτησε μέχρι που ένας άγνωστος της έδειξε πού το νήπιο κυνηγούσε περιστέρια. Κάθε εμπόδιο άφηνε την Κλάρα πιο αποφασισμένη, πιο προστατευτική, πιο σίγουρη ότι αυτό το παιδί ήταν γραφτό να γίνει δικό της.