Στα δέκατα γενέθλια της Έμιλι, η Κλάρα την είδε να σβήνει τα κεράκια της περιτριγυρισμένη από συμμαθητές της από το σχολείο, με την κουζίνα γεμάτη μπαλόνια και χάρτινα καπέλα. Η ευχή της Έμιλι ήταν απλή: “Ελπίζω η μαμά να μην αρρωστήσει ποτέ”, και η Κλάρα πήγε στο νεροχύτη, βλεφαρίζοντας τα δάκρυά της.
Μέχρι τα δεκατέσσερα, η Έμιλι ήταν ανήσυχη, γράφοντας ποιήματα στα τετράδιά της, δοκιμάζοντας τα όρια με πόρτες που χτυπούσαν και αιχμηρές λέξεις. Αλλά όταν η Κλάρα τη βρήκε να κλαίει ήσυχα για έναν καβγά με τους φίλους της, η Έμιλι εξακολουθούσε να σκαρφαλώνει στην αγκαλιά της σαν να ήταν πάλι μικρή. Στιγμές σαν κι αυτές υπενθύμιζαν στην Κλάρα πόσο έντονα χρειάζονταν η μία την άλλη.