Η Κλάρα πάγωσε, με την καρδιά της να τραντάζεται στο στήθος της. Αναγκάστηκε να χαμογελάσει, γνέφοντας προσεκτικά. “Φυσικά, γλυκιά μου. Ό,τι χρειάζεσαι για να νιώσεις ολοκληρωμένη” Αλλά μέσα της, ο φόβος έσκαβε βαθιά τα νύχια του. Το μικρό κουτί έφτασε με το ταχυδρομείο μια εβδομάδα αργότερα, με το χαρούμενο εμπορικό σήμα και τις τακτοποιημένες οδηγίες να κοροϊδεύουν το βάρος που κουβαλούσε.
Η Έμιλι έσκισε τη σφραγίδα στον πάγκο της κουζίνας, με τα μάτια της να λάμπουν από προσμονή. Η Κλάρα στεκόταν εκεί κοντά, με τα χέρια πιασμένα στην ποδιά της, αναγκάζοντας το πρόσωπό της να γίνει μάσκα ηρεμίας. “Θέλεις να με βοηθήσεις, μαμά;” Ρώτησε χαρούμενα η Έμιλι, κρατώντας ψηλά τις λεπτές μπατονέτες σαν να ήταν ακίνδυνα παιχνίδια.