Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, η Κλάρα προσευχήθηκε όχι για δύναμη ή υπομονή, αλλά για σιωπή – για να μείνει το παρελθόν θαμμένο, για να μην έρθουν ποτέ τα αποτελέσματα. Τρεις μέρες αργότερα, έφτασε ένας καθαρός λευκός φάκελος, με το λογότυπό του τακτοποιημένο και ανεπιτήδευτο. Η Κλάρα τον άνοιξε στον πάγκο της κουζίνας, με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά, για να βρει ένα ευγενικό σημείωμα: Σας ευχαριστούμε που επιλέξατε την υπηρεσία μας.
Τα αποτελέσματά σας θα φθάσουν μέσα σε μία εβδομάδα. Εξέπνευσε τρέμοντας, με την ανακούφιση και τον τρόμο να μπλέκονται σε έναν κόμπο. Εκείνο το βράδυ, η Έμιλι ακούμπησε στο κατώφλι της πόρτας, με τα χέρια σταυρωμένα σε προσποιητή ανυπομονησία. “Τίποτα ακόμα;” ρώτησε. Η Κλάρα δίπλωσε γρήγορα το γράμμα και το έκρυψε κάτω από ένα σωρό με ανοιγμένα γράμματα. Έκανε έναν ελαφρύ τόνο.