Η Κλάρα ρύθμισε τον ιμάντα της φθαρμένης τσάντας της καθώς έβγαινε από την πλαϊνή είσοδο του νοσοκομείου, με το κρύο του βραδινού αέρα να κόβει την ποδιά της. Άλλη μια δωδεκάωρη βάρδια πίσω της, άλλη μια θολούρα από διαγράμματα, γραμμές ορού και το ατελείωτο βουητό των κουμπιών κλήσης.
Θα έπρεπε να είχε εξαντληθεί πέρα από κάθε σκέψη, όμως η φροντίδα των άλλων πάντα της άφηνε μια παράξενη ζεστασιά, μια ήρεμη ικανοποίηση που της θύμιζε γιατί είχε επιλέξει αυτή τη ζωή εξ αρχής. Τα πόδια της τη μετέφεραν αυτόματα προς το μετρό. Ήταν ο γρηγορότερος δρόμος για το σπίτι της και λαχταρούσε το κρεβάτι της.